ROZMOWY

W jakiej kondycji jest Politechnika? Kolejnym gościem programu „Po godzinach” jest prof. Arkadiusz Mężyk, rektor elekt Politechniki Śląskiej.Nowy włodarz uczelni swoją funkcję zacznie sprawować od 1 września. Do tej pory Politechniką kierować będzie dotychczasowy rektor prof. Andrzej Karbownik.

W jakiej kondycji jest Politechnika?

Z prof. Arkadiuszem Mężykiem rozmawiamy m.in. o pomyśle zagospodarowania i ożywienia ulicy Akademickiej, problemie parkingów i małej liczbie autobusów dojeżdżających w okolice uczelni. Zachęcamy do oglądania najnowszego wydania najpopularniejszego programu publicystycznego realizowanego w gliwickich mediach.

Więcej na www.facebook.com/dzisiajwgliwicach

Kolejnym gościem najpopularniejszego programu publicystycznego w Gliwicach jest senator prof. Krystian Probierz.

Tomasz Kalita, lider listy Zjednoczonej Lewicy w naszym okręgu. Pracował w sztabie Aleksandra Kwaśniewskiego, brał także udział w kampanii Andrzeja Celińskiego. Był rzecznikiem prasowym SLD. Obecnie piastuje funkcję wiceprzewodniczącego Rady Programowej TVP. Jestem szefem SLD-owskiego think tanku Centrum im. Ignacego Daszyńskiego.

Martyniuk, Markowski, a nawet Widuch to nazwiska powszechnie kojarzone z gliwicką lewicą, pan urodził się w Bielsku-Białej…
Wie pan, ja nie mam zamiaru udawać. Nie jestem z tego okręgu, ale jestem ze Śląska. Myślę, że to jest też zaletą, dlatego że jestem wolny od lokalnych układów. Znam wiele osób stąd, ale nie jestem zakorzeniony w układach i mogę na to spoglądać w większym dystansem. Nie jestem od nikogo zależny, nikomu nie muszę tutaj żadnych długów spłacać. Mogę sprawować po prostu wolny mandat.

Jak jeszcze będzie chciał pan przekonać do siebie mieszkańców okręgu gliwickiego?
Mam zamiar przekonać mieszkańców Gliwic, Bytomia, Zabrza i Tarnowskich Gór, bo to jest ten okręg – w tym dwa powiaty – ciężką pracą. Od wczesnych godzin rannych. Mandat poselski, który wierzę, że uzyskam, będzie ciężką pracą dla mnie przez te najbliższe cztery lata. Będę się starał pokazać z jak najlepszej strony i udowodnić, że zasłużyłem na ten mandat. Myślę, że jestem w stanie naprawdę aktywnie działać, a to, że znam Sejm, bo pracuję tam siódmy rok, jestem też doradcą wicemarszałka, mi to ułatwi. Nie będę się uczyć Sejmu, ja tam wejdę i będę wiedział, co mam robić, w jakich komisjach chce pracować, o co chcę walczyć w Sejmie. Bo to nie jest tak, tutaj przed panem się zjawią kandydaci, powiedzą, że oni coś załatwią, że obiecają złote góry – nie, pojedynczy poseł w Sejmie niewiele może. Ale poseł z dobrymi kontaktami w Warszawie, w Sejmie może znacznie więcej, więc siłą rzeczy tu jest moja przewaga. I będę chciał to pokazywać. To są również i te kontakty krajowe, ale również i międzynarodowe. Od wielu lat działam na europejskiej lewicy.

Napisał pan na Facebooku, że lewica musi wrócić do korzeni – rozumiem, że nie chodziło o dziedzictwo PZPR – jaka więc powinna być lewica?
Lewica musi być partią pracy, nie tylko ciężko pracować, ale walczyć o miejsca pracy. To jest cel, bo jeżeli są miejsca pracy, dobrze płatne miejsca pracy, to jest pierwszy warunek tego, że ludzie mogą się samorealizować. Niestety w naszym okręgu wyborczym, w niektórych miastach, mamy bardzo duże bezrobocie. Mamy zjawisko wyjazdu młodych ludzi. My musimy walczyć o miejsca pracy. To powinno być celem gospodarki – dobrze płatne miejsca pracy i walka o to, żeby młodzi ludzie mieli możliwość pierwszej pracy. To będą te aktywności. 

I jak pan zamierza te pracę młodym ludziom zapewnić?
Ja pisałem pracę magisterką z rynku pracy, z polityki społecznej i rynkiem pracy też chciałbym się zajmować, to byłby przedmiot mojej aktywności. Ale też, co jest ważne niezmiernie w tym okręgu, ja kilka lat temu powiedziałem będąc w Gliwicach, że tu może być druga Dolina Krzemowa. I w to głęboko wierzę, bo Gliwice mają w tej, powiedzmy analizie SWOT, bardzo dużo przewag: są ośrodkiem akademickim, mają politechnikę, mają kadrę, mają świetnie wykształconych ludzi do tego, żeby tu budować nowoczesną gospodarkę. Bo ja wierzę, że oprócz tego, że tym kołem napędowym Śląska kiedyś były i teraz jeszcze są duże zakłady pracy to może nim być także nowa gospodarka, oparta na nowoczesnych technologiach. Na przykład Finlandia, ponad 20 lat temu podobnie jak Polska, na tym samym poziomie rozwoju. Tam ma pan zasadę: uniwersytet, politechnika obok instytut, który wytwarza know-how, a obok fabryka, która to realizuje. Można powiedzieć złoty trójkąt, który buduje nowoczesną gospodarkę i o to chcę walczyć. 

Nie ma pan wrażenia, że w Polsce rzadko kiedy uczelnie i przepisy dostosowują się do potrzeb rynku?
Jesteśmy na szarym końcu i to jest skandal, o tym się nie mówi. Jeżeli chodzi o prawo patentowe, o liczbę patentów – łatwiej jest i lepiej jest opatentować swój wynalazek, swój pomysł za granicą niż w Polsce. Młodzi naukowcy wyjeżdżają  za granicę, tam robią niesamowite kariery, następuje drenaż, bo tutaj w Polsce nie mają takich perspektyw. W związku z tym zależy ułatwić prawo rejestracji, prawo patentowe, trzeba zatrzymać tych ludzi – to jest pierwszy warunek, bo gdzie rodzi się biznes? Biznes zaczyna się od idei, od pomysłu, który się materializuje w wynalazku, to jest ten cel, o który będę walczył, bo to jest warunek właśnie tego o czym na początku mówiłem – miejsc pracy po prostu.

Swoją działalność polityczną rozpoczął w 1989 roku. Były radnym miasta Gliwice, przewodniczącym Rady, wiceprezydentem oraz posłem dwóch kadencji. Podczas ostatniego, spotkania przekazał nam, że nie będzie ubiegał o reelekcję. Profesora Jana Kaźmierczaka udało nam się namówić na rozmowę o Platformie Obywatelskiej, ostatnich wyborach oraz jego działalności publicznej i naukowej.

Ostatnia debata przesądziła o wyniku niedzielnych wyborów?
Ja pewnie mam trochę obciążone spojrzenie, ale dla mnie i merytorycznie i wizerunkowo lepszy był prezydent Komorowski. Pierwszą debatę bardzo zdecydowanie, tą drugą mniej zdecydowanie, ale również wygrał…

…a flaga Platformy Obywatelskiej na podłodze?
Wydaje mi się, że to jest co najmniej nieuczciwe, żeby człowiek, który jest kandydatem z nominacji partii robił coś takiego. Bronisław Komorowski owszem wywodzi się z PO, ale w momencie obejmowania urzędu Prezydenta RP z Platformy wystąpił. Wydaje mi się, że miał to być ze strony pana Dudy zabieg wyłącznie socjotechniczny, który chyba nie do końca został przemyślany.

Przemyślany czy nie, faktem jest, że flaga PO skończyła na podłodze, a Prezydentem RP został właśnie Andrzej Duda.
Ponieważ objąłem mandat posła w roku 2007 i mam kilka lat doświadczenia współpracy z prezydentem z PiSu wiem, że świat się z tego powodu nie zawali, natomiast patrząc realnie spowoduje to oczywisty problem. Możemy się spodziewać, że w przypadku większości ważnych decyzji parlamentu Andrzej Duda będzie na nie.

Gdzie spodziewa się pan prezydenckiego weta?

Należy się spodziewać, że jeśli zostanie poddana pod głosowanie parlamentu ustawa o in vitro to prezydent Duda jej na pewno nie podpisze, tylko zawetuje lub skieruje do Trybunału Konstytucyjnego. Pewnie kilka podobnych kwestii dałoby się jeszcze znaleźć, tym bardziej, że Andrzej Duda podpisał ze związkami zawodowymi pakt, którego treści nie znamy. Ja cenię sobie rolę związków zawodowych, one mają swoje miejsce w historii rozwoju demokracji, natomiast w kraju, który jest rządzony i zdominowany przez związki zawodowe żyłoby się ciężko. To co może zrobić Andrzej Duda na stanowisku prezydenta jest nieprzewidywalne – to się tyczy również obietnic wyborczych. Wypadałoby, żeby natychmiast po wyborze zaczął je spełniać, jednak ja wychodzę z przekonaniem, że żadna z tych dużych obietnic nie jest realna, nie mówiąc już o tym, że gdyby natychmiast podjął inicjatywę przywrócenia wieku emerytalnego w poprzednim wymiarze, to oznacza to krach budżetu.

Nie ma Pan wrażenia, że prawda internetu jest inna niż prawda telewizji? Kiedy czyta się komentarze w sieci to odnosi się wrażenie, że Platformie już nikt nie ufa, kiedy włączymy telewizor to okazuje, że wszystko jest OK.
Problem polega na tym, że prawda mediów jest dość elastyczna i podlega kształtowaniu. To co widać w internecie jest funkcją nie tego jaka jest obiektywna prawda, a tego na ile aktywnie udało się zmobilizować bardzo przekonujących ludzi, którzy wypowiadają się w sieci. Gdyby policzyć liczbę wpisów w sieci i zestawić ją z liczbą uprawnionych do głosowania to jest to zupełnie nieporównywalne.

O ile na portalach internetowych te komentarze są anonimowe, to już np. na Facebooku ludzie robią to pod swoim nazwiskiem i zdjęciem…
Nie, nie robią tego z nazwiska, tylko z szyldu pod który się podpięli. Kiedy zaczynałem prowadzenie profilu na Facebooku i dosyć bezkrytycznie przyjmowałem kolejne zaproszenia do grona znajomych, to w pewnym momencie znalazłem profile kobiety o tej samej nazwie, które obrazowane były zdjęciami kobiet z lat 40-tych. Ta pani na jednym profilu pracowała w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie, raz w Ministerstwie Skarbu, raz w Generalnej Inspekcji Ochrony Danych Osobowych. Tak więc w moim przekonaniu Facebook nie do końca jest gremium obiektywnym. Poza tym ile mamy profili zobrazowanych zdjęciem zwierząt czy dajmy na to Lorda Vadera?

Owszem, natomiast jest to zjawisko marginalne, ogromną większość komentarzy piszą ludzie, którzy istnieją naprawdę.
Zgadza się, jednak jeśli nawet zestawimy te 100 czy 1000 komentarzy z liczbą osób, które biorą udział w wyborach w dużym mieście – nie wspominając już o wyborach prezydenckich – to jest to stosunkowo niewielki odsetek. Nie bez znaczenia jest tu również element sprzężenia zwrotnego – taka osoba nie tylko cierpliwie wysłucha tego co mówi do niej telewizja, radio czy prasa, ale może też się wypowiedzieć i trzeba przyznać, że nie raz te wypowiedzi to jest tzw. wyrzucenie żółci. Ja podejrzewam, że gdybym te osoby spotkał w rzeczywistości, to ich poglądy nie byłyby tak radykalne.

Te komentarze na naszej stronie czyta kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców a to już spora grupa wyborców, ale wracając jeszcze na chwilę do kampanii prezydenckiej i zaskakująco częstej obecności w niej Gliwic – Platforma Obywatelska próbuje odzyskać miasto?
W Gliwicach jest przede wszystkim wiele pozytywnych rzeczy do pokazania. To nie tyle jest kwestia odzyskania miasta co kwestia przeciwstawienia się opinii, że Polska to są zgliszcza i kupa gruzu. Jeśli spojrzycie państwo na Gliwice to widać bardzo wyraźnie, ze jest to miasto, które w ciągu ostatnich kilkunastu lat osiągnęło niezwykły skok cywilizacyjny, miasto które naprawdę ma się czym pochwalić. W tej chwili bardzo dużo mówi się o innowacjach – w Gliwicach te innowacje stały się rzeczywistością. Jeśli popatrzymy na strefę aktywności jaka powstała w Nowych Gliwicach to ja życzę każdemu miastu w Polsce, żeby tak to wyglądało. Jeśli popatrzeć na Politechnikę Śląską to okazuje się – o czym wspomniała zresztą premier Kopacz – że ta uczelnia kształci 12 proc. technicznego managementu w Polsce. Tak więc gdybym ja był odpowiedzialny za kampanię prezydencką to również starałabym się wykorzystać takie miejsce jak Gliwice do ugruntowania swojej opinii, że żyjemy w kraju, w którym dużo się zmienia.

Prezydent Frankiewicz byłby co najmniej zdziwiony słysząc, że rozwój Gliwic to zasługa Platformy.
Ja nie powiedziałem, że to zasługa Platformy Obywatelskiej tylko zasługa splotu okoliczności. Zresztą prezydentowi Frankiewiczowi też należałoby przypomnieć, że miał dosyć długą i całkiem owocną przygodę z PO. Natomiast to nie jest tak, że rządząca partia powoduje lokalnie jakieś zdarzenia – to byłaby nawet zła praktyka. Twierdzę, że to co zdarzyło się w Gliwicach jest zasługą nie jednej a wielu osób i myślę, że możemy być z tego dumni i chwalić się naszymi osiągnięciami przed całą Polską i nie tylko.

W czwartek była w Gliwicach premier Ewa Kopacz, w piątek prezydent Komorowski kończył tu swoją kampanię wyborczą, wcześniej nominowano gliwickiego posła na stanowisko Ministra Sprawiedliwości to też tylko splot okoliczności?
Wybór kompleksu „Nowe Gliwice” jako miejsca zakończenia kampanii prezydenckiej nie jest oczywiście przypadkiem. To przede wszystkim ogromny teren, piękne obiekty obrazujące doskonale to, co udało się w Polsce w ostatnich latach zrobić. Wydaje mi się, że Platforma Obywatelska generalnie stoi rzed wyzwaniem jakim jest przekonanie elektoratu, że warto dalej na nią głosować. Myślę, że jest to zadanie realne, do którego trzeba się po prostu przyłożyć i podejrzewam, że ta aktywność m.in. w Gliwicach to jest właśnie przejaw tego przykładania się.


Coraz częściej słychać głosy, że po odejściu Donald Tuska partia zaczyna się – mówiąc kolokwialnie – sypać, odczuł pan jakąś nerwowość wśród kolegów w Sejmie?
Nie mam takiego wrażenia. Każda formacja polityczna, która ma jakiekolwiek ambicje nie może bazować na jednej osobie – bazuje na grupie, im liczniejszej tym lepiej. Platforma Obywatelska ma bardzo wielu, dobrych ludzi, którzy bardzo dobrze odnajdują się w swoich lokalnych środowiskach. Sądzę, że ten potencjał ludzki, który Platforma Obywatelska posiada nie zawalił się w wyniku przejścia Donalda Tuska na inne stanowisko.

Ale nie da się ukryć, że Donald Tusk trzymał partię mocno pomimo różnych frakcji i grup interesu.
Taką jedyną frakcją, która usiłowała się tworzyć wysiłkiem jednego człowieka była frakcja Jarosława Gowina. Na szczęście ten człowiek z partii odszedł, ale próbował w sposób dla mnie nie rozpoznawalny tworzyć grupę konserwatywną. Natomiast nie ulega wątpliwości jedna rzecz – PO jest formacją bardzo wielowątkową, są tam ludzie, którzy mają poglądy bardzo lewicowe, jak i ludzie o poglądach mocno konserwatywnych i chwała Bogu, bo z definicji boję się partii ideologiczno jednolitych.

Porozmawiajmy trochę o panu. Jak się zaczęła przygoda z działalnością publiczną? Pamięta Pan ten moment?
Pamiętam go doskonale. W 1989 roku w październiku miała miejsce miejsce moja obrona – tzw kolokwium habilitacyjne. To kolokwium notabene trwało chyba 7 godzin i byłem jednym z rekordzistów. Naturalną koleją rzeczy jest, że po każdym wydarzeniu, które wymagało od nas dużego wysiłku i koncentracji odczuwamy swego rodzaju pustkę, której nie ma czym wypełnić. Mniej więcej tydzień po obronie przyszedł do mnie ówczesny przewodniczący „Solidarności” na wydziale – pan Węgrzyn – i zaproponował przyłączenie się do sekcji przy Komitecie Obywatelskim w Gliwicach, który przygotowywał wtedy program na zbliżające się wybory do Rad Miejskich. Inicjatorem tej sekcji był pan profesor Kazimierz Kurpisz, z którym było mi bardzo po drodze to zgodziłem się włączyć w tą inicjatywę.

I zaproponowano panu start w wyborach do Rady Miasta…
Kompletnie nie wiedziałem jak to się robi, o ile dobrze pamiętam nie prowadziłem też żadnej kampanii wyborczej. Jak się później okazało nie była ona potrzebna ponieważ Komitet Obywatelski brał wszystko. Wybrano 50-ciu radnych z czego 47 to byli radni wybrani właśnie z list Komitetu Obywatelskiego i tym sposobem znalazłem się w Radzie Miasta Gliwice. Później powstawał Sejmik Województwa, który wtedy składał się z delegatów gmin i Gliwice postanowiły mnie do niego delegować, a tenże Sejmik wybrał mnie na członka prezydium. To była pierwsza kadencja samorządu w latach 1990-1994.

W tym samym czasie powołano pana na stanowisko profesora nadzwyczajnego.

Tak, to oznaczało, że miałem określony czas na to by uzyskać tytuł profesora. Tak więc kiedy nadszedł rok 1994 i kończyła się kadencja samorządu podziękowałem kolegom i oznajmiłem, że muszę dokończyć to co stanowi moją bazę życiową i odszedłem z samorządu. Zająłem się działalnością naukową i w efekcie 1997 roku dostałem nominację na tytuł profesora, którą odebrałem w lutym 1998 roku z rąk prezydenta Kwaśniewskiego. W 2000 zostałem mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego co spowodowało ten sam syndrom, jak w roku 1989 – „co ja teraz będę robił?”

Już dwa lata później został pan wiceprezydentem Gliwic. 

W 2002 zgłosił się do mnie prezydent Zygmunt Frankiewicz proponując objęcie tej funkcji. Zgodziłem się na to pod warunkiem, że będę mógł dalej pracować na uczelni i podsumowując myślę, że nie ucierpiała na tym żadna ze stron. Natomiast kiedy nastał rok 2006 i kończyła się moja kadencja prezydent Frankiewicz wezwał mnie na rozmowę i powiedział, że doszedł do wniosku, że jego zastępca nie może być jednocześnie pracownikiem gdzie indziej. Stanąłem więc przed wyborem: uczelnia czy stanowisko wiceprezydenta Gliwic w kolejnej kadencji.

I wybrał pan uczelnię.
Tak, ale jednocześnie zadeklarowałem jednak chęć udziału w wyborach do Rady Miasta i pewnie ze względu na pewną jednak rozpoznawalność zostałem nie tylko członkiem Rady, ale również jej przewodniczącym. Rok później mieliśmy wybory parlamentarne, znalazłem się na 8 miejscu listy Platformy Obywatelskiej i dzięki bardzo dobremu wynikowi PO w okręgu zostałem posłem na Sejm RP. W kolejnych wyborach w 2011 roku nie dość, że ponownie wybrano mnie posłem, to jako jeden z nielicznych posłów w okręgu uzyskałem lepszy wynik niż w poprzednich wyborach.

Jak były przewodniczący ocenia działalność aktualnej i poprzedniej Rady Miasta.
To są rady bardzo różne. Cóż… robią to co mają robić – ścierają się tam poglądy, na pewno nie jest to rada podobna do tej z 1990 roku. Wtedy – przypominam – na 50 radnych aż 47 pochodziło z jednego klubu, ale wszystko się zmienia. Nie podejmę się oceny pracy obecnej Rady Miasta bo to nie jest moja rola. Ja staram się dobrze robić to, do czego jestem w tej chwili powołany. Nie oceniam bliźnich bo to jest zadanie tych, którzy są jedynie obserwatorami i nie uczestniczą w życiu politycznym.

Poseł Kaźmierczak chyba trochę uwierał gliwickiej Platformie Obywatelskiej?
Powiem tak – ja jestem z natury realistycznym optymistą, a poza tym jest mi bardzo po drodze z piosenką „Róbmy swoje” Wojciecha Młynarskiego. Z związku z tym nie podejmę się oceny w drugą stronę, jeśli natomiast o mnie chodzi to nigdy nie miałem odczucia, że mnie jest niewygodnie z Platformą Obywatelską, wręcz przeciwnie. Uważam, że PO zawdzięczam to co osiągnąłem – w końcu gdyby nie lista Platformy to nigdy nie znalazłbym się w Sejmie.

CeZik, czyli Cezary Nowak urodził się w Gliwicach w 1985 roku. Od tamtej pory, z małymi przerwami brzdąka, stuka, buczy, huczy i wyje! W ubiegły piątek odwiedził naszą redakcję i opowiedział o swojej pracy i życiu.

Zawładnąłeś polskim Internetem. Skąd bierzesz inspiracje?
Uff, nie wiem skąd. Opieram się na tym co nas otacza. Trochę powstaje w głowie, a trochę z istniejących trendów na Zachodzie. Podobne inicjatywy docierają do nas z opóźnieniem. Rozpoczęło się to od gościa, który śpiewał od tyłu. Postanowiłem przesłuchać kilka dźwięków od tyłu i zobaczyć jak to wygląda.

Wtedy trafiłeś do Szymona Majewskiego.
No tak. Zadzwonili do mnie jego headhunterzy i zaproponowali występ. To były moje pierwsze masowe show. Oczywiście pojawił się stres. Wielkie studio, ludzi mnóstwo biega dookoła. Formuła programu nie pozwalała na błędy. Jak się zdarzyła pomyłka, to ciężko było to powtórzyć. Ale ludzi byli niezwykle mili, wbrew ogólnemu przekonaniu, że w telewizji są same snoby i ważniaki. Miło wspominam.

Mieszkasz jeszcze w Gliwicach czy już brylujesz na warszawskich salonach? Ostatnio wpadłeś do Wojewódzkiego, a tam, jak mawiał klasyk, byle kogo nie zapraszają.
Czasem zapraszają byle kogo, takich zwykłych celebrytów (śmiech). Ostatecznie istnieje niepisany wymóg, że trzeba gdzieś lub czymś zabłysnąć w minimalnym stopniu. Takiego szarego człowieka z ulicy nie wybierają. On sam proponuje gości, którzy są potem rozważani przez producentów. Ja akurat zostałem zaproszony za sprawą Czesława Mozila. Co prawda nie połączyła mnie z Czesławem szczególna miłość gliwicko-zabrzańska, a spotkanie na jednym z festiwali filmowych około trzech lat temu. Jeśli chodzi o sam udział w programie, to nie ma szczególnych atrakcji. Nie mają nawet porządnego bufetu, a herbatę podają ze starego czajnika. Wygląda to pięknie z jednego ujęcia, czy dwóch, a jak obrócić kamerę to sam grzyb na ścianie (śmiech).

To co, planujesz płytę z Czesławem?
Nie! Broń Boże! Nie sądzę, by była nam dana dłuższa współpraca. Jeden kawałek jak najbardziej, ale w dalszej perspektywie nic by z tego nie wyszło. Nadajemy na zupełnie innych falach muzycznych. Jeśli chodzi o nasz kontakt to nie mogę narzekać. To naprawdę swój, śląski, człowiek! Nadal chcę się rozwijać w Internecie i grać koncerty. W Gliwicach wystąpię w maju. Generalnie nie chciałbym nagrywać z nikim płyty, zależy mi na pojedynczych utworach, tak jak z Czesławem. Sądzę, że fajnie byłoby coś stworzyć z Kasią Nosowską. Napisałem do niej maila, zobaczymy czy odpowie (śmiech).

Jesteś już celebrytą?
Nie znam książkowej definicji tego słowa, jednak w otoczeniu istnieje przekonanie, że to człowiek znany wyłącznie z tego, że jest znany. To najczęściej osoby, które nie robią konkretnych, sensownych rzeczy, a jedynie bywają na salonach, robiąc tym samym karierę. Mi do tej pory udało się zdobyć już 70 milionów wyświetleń, ale na salonach nigdy nie byłem. Nikt mnie nie zaprosił jeszcze na żadne wielkie spotkania, choć czasem rozdaje autografy. Na szczęście nie mam psychofanek.

Spotkałeś się już z otwartą zazdrością w Twoim otoczeniu?
Na żywo jeszcze się z takimi zachowaniami nie spotkałem. Nikt mi nigdy w oczy tego nie powiedział czy nie pokazał. Za to w Internecie owszem, pojawiają się czasem anonimowe komentarze. Ja sam zazdroszczę wielu rzeczy ludziom, ale nie przybiera to takich skrajnych form. Myślę, że to całkiem normalne. Osobiście cieszę się z tego, że mogę robić to co lubię i nie muszę robić tego do czego się początkowo przymierzałem.

A cóż to za porzucone plany?
Chodzi o drogę, którą obrałem idąc na studia. Poszedłem na Politechnikę Śląską, aby zostać inżynierem. Na szczęście w trakcie udało mi się od tego uciec. Ostatecznie skończyłem kierunek Automatyki i Robotyki. W tym momencie mogę się już utrzymać ze swojej działalności muzycznej. Pieniądze pojawiły się w momencie, gdy przekroczyłem granicę miliona wyświetleń.

Jak osiągnąć taki sukces? Kiedy odkryłeś swój talent?
Nie ma pewnego przepisu. Istnieją jednak pewne kroki, które pomagają. Nawet nie chodzi o ciężką pracę, a o determinację. To chyba najważniejszy czynnik. Jeśli chcemy czegoś za wszelką cenę to z pewnością uda nam się osiągnąć wymarzony cel. W moim domu było bardzo muzycznie. Mój brat jest doktorem kompozycji na Akademii Muzycznej. Jako, że jest o 6 lat starszy to dużo wcześniej zajął się muzyką. Także moi rodzice wpajali nam, aby interesować się muzyką. Teraz śledzą moje poczynania w Internecie.

Wracamy do pytania, Gliwice czy Warszawa?
Mnie się tu żyje bardzo dobrze. Choć ostatecznie kostka na Rynku nie jest chyba najlepszym rozwiązaniem (śmiech). Oczywiście, gdy spoglądamy na sąsiednie miasta to nie mamy na co narzekać. Jak czasem jadę przez Bytom to przyśpieszam zawsze, by opuścić to „piękne” miasto. W Gliwicach zawsze było ładnie. Nie planuję przeprowadzki.

Rozmowa z milionerem

Kamil Cebulski zadziwił wszystkich. Jego pomysły i zaangażowanie pozwoliły mu zostać najmłodszym polskim milionerem. Każdy zadaje sobie pytanie czy istnieje idealny przepis na sukces. Czy pierwszy milion to kwestia przypadku? Jakie cechy powinniśmy posiadać, aby skutecznie rozwijać swoją karierę? Specjalnie dla naszych czytelników Kamil uchylił rąbka tajemnicy i podpowiedział co zrobić, aby zarabiać miliony!

Na początek pytanie, które z chęcią zadałby Ci niejeden zainteresowany. Jak zostać milionerem?
Wiesz co, nie wiem. Chyba najlepiej stąd wyjechać (śmiech). A tak na poważnie to bardzo proste. Z pewnością trzeba pracować. Jeśli mamy jakiś pomysł, to trzeba go po prostu realizować. Tak na dobrą sprawę, jeśli nie zaczniemy kombinować w wieku gimnazjalnym czy licealnym to potem jest ciężko. Na studiach jest już więcej zajęć, pojawia się presja by zarabiać pieniądze, a potem idziemy do pracy etatowej, po której jesteśmy już tak zmęczeni, że nie ma czasu na realizację marzeń. Trzeba pracować od początku, a może gdzieś tam za dziesiątym razem nam się uda.

Czy Twoje osiągnięcia to także łut szczęścia?
Oczywiście, że tak! Szczęście jest bardzo ważne, możemy się starać, robić wszystko by wyszło dobrze, a tu nagle piorun kulisty nas trafi i nic sienie uda. Szczęście owszem, ale istotna jest również nauka i wiedza. Warto czytać książki i nie liczyć na to, że jakakolwiek szkoła nas czegoś nauczy. Każda szkoła uczy tego samego, a my musimy mieć unikalną wiedzę. Nie musimy czytać podręczników zarządzania i marketingu, np. popularnego Kotlera, tylko książki niszowe, mniej popularne, abyśmy dysponowali unikalną mądrością. To wymaga niezwykłego samozaparcia. Człowiek sam musi wiedzieć, że powinien się uczyć. Ja nie studiowałem, no może raz, ale wtedy minister ogłosił, że do wojska nie bierze i przestałem (śmiech). Według mnie zawsze trzeba iść w tym kierunku, aby po skończeniu studiów zacząć zarabiać, dlatego ja krytykuje kierunki humanistyczne, po których i tak nie ma roboty, na rzecz kierunków technicznych czy biznesowych. Jakby nie patrzeć jedyny sposób w Polsce, aby zarobić sensowne pieniądze, tak aby przed trzydziestką kupić dom bez kredytu, to rozkręcić własny biznes.

Rozwój Internetu w Polsce pozwolił Ci zarobić pierwsze poważne pieniądze. Jak wyglądały Twoje początki? Kiedy zdałeś sobie sprawę ze swojej przedsiębiorczości?
Rodziców nie było stać na Internet. Dlatego jeśli korzystałem z sieci, a na rachunku było to wyraźnie wyszczególnione, to musiałem za to zapłacić. Szczerze mówiąc, nigdy nie było momentu, w którym zdał bym sobie sprawę ze swojej przedsiębiorczości. Po prostu nie miałem pieniędzy, aby zaprosić dziewczynę do kina, dlatego się kombinowało. Jak był komputer to przepisywaliśmy prace magisterskie, bo wtedy drukarki komputerowe nie były tak powszechne. Potem zaczęliśmy tworzyć strony internetowe dla firm, dla studentów na zaliczenia i od takich prostych spraw się zaczęło. Wiadomo, jak zarobisz pieniądze to z czasem apetyt rośnie. Kończy się 18 lat, zdajesz prawo jazdy to pewnie jakiś samochód by się przydał, a potem trzeba zatankować itd… Dlatego nie ma takiej rewolucji, że od dzisiaj będę przedsiębiorcą i będę zarabiał pieniądze tylko przychodzi to bardzo naturalnie.

To dlaczego pozostali młodzi ludzie nie zostają milionerami?!
No jest wielu, którym się udało… bo wyjechali za granicę i bardzo dobrze im się powodzi. Można powiedzieć, że nasze pokolenie jest bardzo szczęśliwe i elastyczne. Nasi rodzice nie mogą ot tak po prostu wyjechać za granicę. A czemu nie ma milionerów? W Polsce się nienawidzi ludzi, którzy są pracowici i do czegoś dochodzą – właściwie takich to się tylko opodatkowuje. Ale tu nawet nie chodzi o pieniądze. Każdy przedsiębiorca, każdy kto się czegoś dorobił, to w tym kraju się wstydzi do tego przyznać. Wstydzi się dzielić tą wiedzą, bo nie wiadomo za jakim rogiem czeka urzędnik. Bycie przedsiębiorczym człowiekiem jest karalne w tym kraju – raz ZUS-em, a raz podatkiem dochodowym.

A jednak wielu pomimo trudności prowadzi całkiem solidne firmy. Czy są zatem umiejętności lub cechy charakteru które wyróżniają osoby skazane na sukces?
Wiesz, znam bardzo wielu ludzi, którzy już w wieku licealnym marzą o tym, aby zostać dobrym przedsiębiorcą, nauczycielem czy lekarzem. Ale nie znam nikogo kto powiedziałby w wieku 17 albo 19 lat, że chce zostać najlepszym spawaczem na świecie. To jest śmieszne, ale dobry spawacz potrafi zarobić 50 tys. euro miesięcznie, jeśli ma kwalifikacje, umiejętności, jeśli jest pracowity i potrafi zarządzać małymi grupami ludzi to będzie dobrze zarabiał. Tacy fachowcy są właśnie wynagradzani. Faktycznie te zawody nie cieszą się ogromnym prestiżem, ale są dobrze płatne. Możemy siedzieć w biurze za 1500 złotych, albo zostać najlepszym na świecie glazurkarzem. Jeden ze znajomych, co prawda w wieku moich rodziców, potrafi z kładzenia kafelek wyciągnąć miesięcznie około 8-10 tysięcy złotych. Oczywiście to praca 6-7 dni w tygodniu po 13 godzin, ale tak właśnie zarabia się dobre pieniądze.

Czyli wykształcenie i ciężka praca?
Kiedyś z kolegą zaprosiliśmy do Polski takiego pana, który nazywa się Feliks Zandman. To Polak żydowskiego pochodzenia, który stracił całą rodzinę podczas wojny, sam ukrywał się przez 2 lata w lepiance pod podłogą – nie miał nic. Po wojnie zaczął się kształcić, aby ostatecznie założyć firmę Vishay, która obecnie ma przychody rzędu 2 miliardów dolarów rocznie. I zapytałem go bardzo bezpośrednio – słuchaj jak masz zatrudnić człowieka na poważne stanowisko np. prezesa firmy zarządzającego 3 tysiącami pracowników, to jakie wymagania musiałby spełnić? Długo się nie zastanawiał i odpowiedział mi, że to musi być przede wszystkim człowiek niesamowicie odpowiedzialny, punktualny, rzetelny i lojalny! Nie powiedział, że musi mieć wykształcenie. Sam Zandman skończył Sorbonę w 3 lata, jadąc tam bez znajomości języka. Stwierdził wtedy, że wykształcenie da się zdobyć bez problemu, ale nie nauczysz się odpowiedzialności.

Ty także uważasz, że to odpowiedzialność jest najistotniejsza?
Kiedy młodzi ludzie się mnie pytają czy dany biznes zadziała i mówią, że potrzebują 5 tysięcy złotych to mówię, aby poszli do rodziców. To nie są takie duże kwoty. Oni odpowiadają, że rodzice im nie dadzą tych pieniędzy. Dlaczego? No bo oni we mnie nie wierzą, nie są przekonani. Oczywiście! Jeśli kiedyś się zadeklarowałeś, że przekopiesz ogródek, a potem to odwlekałeś to nie ma co się dziwić. Podobnie, gdy widzą brak konsekwencji – coś zaczynasz i nie kończysz, no to nie ma co się dziwić. Właśnie takie cechy jak odpowiedzialność czy rzetelność, pojawiające w drobnych sytuacjach pokazują, że jesteś solidny. Świadczą o tym, czy w przyszłości będzie nam się dobrze powodzić czy nie. W pewnym momencie przerwałeś wiele swoich dotychczasowych działalności. Czemu tak się stało? Znużyło mnie prowadzenie biznesu w Polsce. Obecnie posiadam firmy w Tajlandii, Zambii i Anglii. Nie wiem czy wiesz, ale 78% firm w Polsce przypuszcza, że są okradane przez własnych pracowników. W Szwajcarii ta liczba wynosi 18%. Dlaczego tak się dzieje? Tutaj powołam się na profesora Marka Koseckiego, który zajmuje się badaniem tego zjawiska od 30 lat. Pracownicy okradają pracodawcę w sytuacji tzw. anomii. Oczywiście na takie zachowania wpływają również inne czynniki, ale jednym z najistotniejszych jest poziom kontroli. Jeżeli pracownik czuje się bezkarny, zaczyna kraść. Podobnie, gdy kontrola jest zbyt silna. Wtedy człowiek czuje się niegodnie i także zaczyna kraść. To znaczy, że jeśli pracodawca okrada mnie z godności, to ja mam moralne prawo, aby także zabierać jego dobra. Problem leży w wyważeniu wymienionych kwestii. W Polsce praktyka pokazuje, że każdy czuje się bezkarny, ale też dodatkowo w przypadku najmniejszej bzdury, każdy czuje się prześladowany.

Prześladowany?
W 2009 roku zostałem zatrzymany przez Policję i dostałem mandat w wysokości 270 złotych za brak informacji o haku w dowodzie rejestracyjnym. Przez 4 lata nie zapłaciłem grosza. Komornik przychodzi, ale pieniędzy nie dostaje. Sąd, aby zastosować zastępczą karę aresztu zbiera się już 7 raz. Może gdyby w tym kraju podobne sprawy załatwiało się w dwa tygodnie, to nie byłoby tylu cwaniaków podobnych do mnie, którzy będą sprawdzać, czy można zapłacić grzywnę w 10 albo 15 lat! To taki mój sport. (śmiech) Z drugiej zaś strony mamy niedawną sytuację z Poznania, kiedy ukradziono dziewczynie portfel. Na miejscu pojawiły się patrole policjantów, tramwaj zamknięto, rozpoczęły się procedury przeszukiwania pasażerów. Kobiety oczywiście czekały 3 godziny dłużej, bo na miejscu nie było funkcjonariuszek, które mogą je sprawdzić i oddać im wolność. Wszystko za głupi portfel. Z każdej strony atakuje nas przesada.

To co zrobić żeby w Polsce było normalnie?
Warto zadać sobie pytanie, które kraje są najbardziej rozwinięte? To Australia, Hong Kong, Botswana, USA, Singapur – generalnie chodzi o byłe kolonie angielskie. Nie wiem co jest w prawie brytyjskim, ale z pewnością jest coś, co pozwala ludziom żyć godnie. Kiedy w Wielkiej Brytanii zatrzymał mnie policjant bo miałem niesprawne światło, to stwierdził, że jest już ciemno i oddał mi zapasową żarówkę z radiowozu! Oczywiście po negocjacjach oddałem mu kilka funtów, aby nie musiał wykładać za nową żarówkę na stacji benzynowej. Dlatego też jestem za tym, aby wypowiedzieć Wielkiej Brytanii wojnę i poddać się na drugi dzień. Może wtedy w naszym kraju będzie normalnie. To także odpowiedź na pytanie, dlaczego przestałem prowadzić działalność biznesową w Polsce.